در سیستم‌های_انرژی_خورشیدی، به خصوص هنگام اتصال چندین پنل خورشیدی یا میکرواینورترها، دو روش سیم‌کشی رایج، پیکربندی‌های زنجیره‌ای (daisy chain) و جهشی (leapfrog) هستند. هر دو روش برای اتصال پنل‌ها در یک سیستم استفاده می‌شوند، اما از نظر راندمان، طول سیم‌کشی و افت_ولتاژ با هم تفاوت دارند.


 ۱. اتصال خورشیدی زنجیره‌ای (daisy chain)

 نحوه کار:

در پیکربندی زنجیره‌ای (daisy chain)، هر پنل خورشیدی (یا میکرواینورترها) به ترتیب متصل می‌شود - درست مانند چراغ‌های کریسمس قدیمی. کابل از یک پنل به پنل بعدی امتداد می‌یابد و یک زنجیره پیوسته واحد را تشکیل می‌دهد.


مزایا:

● نصب ساده: درک و پیاده‌سازی آن آسان است.

● کابل‌کشی کمتر: در مقایسه با سیستم‌های پیچیده‌تر به حداقل سیم نیاز دارد.

● هزینه‌های اولیه کمتر: مواد کمتر و نصب سریع‌تر، هزینه‌ها را کاهش می‌دهد.

⚠️ معایب:

● افت ولتاژ: آخرین پنل ممکن است ولتاژ کمتری دریافت کند، به خصوص در زنجیره‌های طولانی‌تر.

● نقطه شکست تکی: اگر یک اتصال معیوب باشد، می‌تواند بر تمام پنل‌های پایین‌دست تأثیر بگذارد.

● عدم تعادل بار: کیفیت توان و خروجی ممکن است یکنواختی کمتری داشته باشد.

۲. اتصال خورشیدی Leapfrog
🔧 نحوه کار:
در پیکربندی #leapfrog، کابل‌ها از روی هر پنل دوم "پرش" می‌کنند و واحدهای متناوب را به صورت پلکانی متصل می‌کنند. به عنوان مثال، پنل ۱ به پنل ۳، سپس پنل ۳ به پنل ۵ و مجموعه دوم سیم‌ها، پنل ۲ را به پنل ۴ و غیره متصل می‌کنند. این خطوط در نهایت در یک جعبه اتصال یا کمباین به هم متصل می‌شوند.
مزایا:
● تعادل ولتاژ بهتر: به توزیع یکنواخت‌تر افت ولتاژ در پنل‌ها کمک می‌کند.

● افزونگی: کاهش خطر خرابی در کل سیستم از یک مشکل پنل یا کابل.

● بهبود عملکرد: به ویژه در ردیف‌های طولانی پنل یا سیستم‌های با راندمان بالا مفید است.

⚠️ معایب:

● سیم‌کشی پیچیده‌تر: نصب و عیب‌یابی آن کمی دشوارتر است.

● مواد بیشتری مورد نیاز است: به سیم‌کشی و کانکتورهای اضافی نیاز دارد.

● هزینه اولیه بالاتر: هزینه نیروی کار و مواد کمی بیشتر است